ὁ Κύριος ἡμῶν παρὰ πάντας τοὺς θεούς

Αλληλουια. 
Αἰνεῖτε τὸ ὄνομα Kυρίου, αἰνεῖτε, δοῦλοι, Kύριον, 
οἱ ἑστῶτες ἐν οἴκῳ Kυρίου, ἐν αὐλαῖς οἴκου Θεοῦ ἡμῶν. 
αἰνεῖτε τὸν Κύριον, ὅτι ἀγαθὸς Κύριος· ψάλατε τῷ ὀνόματι αὐτοῦ, ὅτι καλόν· 
ὅτι τὸν Ιακωβ ἐξελέξατο ἑαυτῷ ὁ Κύριος, Ισραηλ εἰς περιουσιασμὸν αὐτοῦ. 
ὅτι ἐγὼ ἔγνων ὅτι μέγας Κύριος καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν παρὰ πάντας τοὺς θεούς· 
πάντα, ὅσα ἠθέλησεν ὁ Κύριος, ἐποίησεν ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐν τῇ γῇ, ἐν ταῖς θαλάσσαις καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἀβύσσοις· 
ἀνάγων νεφέλας ἐξ ἐσχάτου τῆς γῆς, ἀστραπὰς εἰς ὑετὸν ἐποίησεν· ὁ ἐξάγων ἀνέμους ἐκ θησαυρῶν αὐτοῦ. 
ὃς ἐπάταξεν τὰ πρωτότοκα Αἰγύπτου ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους· ἐξαπέστειλεν σημεῖα καὶ τέρατα ἐν μέσῳ σου, Αἴγυπτε, ἐν Φαραω καὶ ἐν πᾶσι τοῖς δούλοις αὐτοῦ. 
ὃς ἐπάταξεν ἔθνη πολλὰ καὶ ἀπέκτεινεν βασιλεῖς κραταιούς, 
τὸν Σηων βασιλέα τῶν Αμορραίων καὶ τὸν Ωγ βασιλέα τῆς Βασαν καὶ πάσας τὰς βασιλείας Χανααν, 
καὶ ἔδωκεν τὴν γῆν αὐτῶν κληρονομίαν, κληρονομίαν Ισραηλ λαῷ αὐτοῦ. 
Kύριε, τὸ ὄνομά σου εἰς τὸν αἰῶνα Κύριε, τὸ μνημόσυνόν σου εἰς γενεὰν καὶ γενεάν. 
ὅτι κρινεῖ Κύριος τὸν λαὸν αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοῖς δούλοις αὐτοῦ παρακληθήσεται. 
τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων· 
στόμα ἔχουσιν καὶ οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμοὺς ἔχουσιν καὶ οὐκ ὄψονται, 
ὦτα ἔχουσιν καὶ οὐκ ἐνωτισθήσονται οὐδὲ γάρ ἐστιν πνεῦμα ἐν τῷ στόματι αὐτῶν. 
ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτὰ καὶ πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ’ αὐτοῖς. 
οἶκος Ισραηλ, εὐλογήσατε τὸν Κύριον· 
οἶκος Ααρων, εὐλογήσατε τὸν Κύριον· 
οἶκος Λευι, εὐλογήσατε τὸν Κύριον· 
οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον, εὐλογήσατε τὸν Κύριον. 
εὐλογητὸς Kύριος ἐκ Σιων ὁ κατοικῶν Ιερουσαλημ.

Ψαλμός 134

Αγ.Ρωμανού του Μελωδού

Οὐδέποτε τῶν κακῶν ἀποστῆναι βούλομαι,
Οὐ μνήσκομαι τῶν δεινῶν ὧν ἐκεῖ μέλλω ὁρᾶν,
οὐδὲ λογίζομαι τὴν τοῦ Χριστοῦ εὐσπλαγχνίαν,
πῶς περιῆλθε ζητῶν με τὸν γνώμη πλανώμενον,
δι᾿ ἐμὲ καὶ Φαρισαίῳ συναριστᾷ ὁ τρέφων πάντας,
καὶ δείκνυσι τὴν τράπεζαν θυσιαστήριον
ἐν ταύτῃ ἀνακείμενος καὶ χαριζόμενος
τὴν ὀφειλὴν τοῖς χρεώσταις, ἵνα θαρρῶν πᾶς χρεώστης
προσέλθῃ λέγων «Δέσποτα, λύτρωσαί με
τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου».

Ικεσία ιστ΄

Ἐπίβλεψον ἐπ' ἐμὲ καὶ ἐλέησόν με, κατὰ τὸ κρῖμα τῶν ἀγαπώντων τὸ ὄνομά σου.

Ἄρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν, καὶ ἀπὸ τῶν λόγων σου ἐδειλίασεν ἡ καρδία μου.

Νεώτερος ἐγώ εἰμι, καὶ ἐξουδενωμένος,

Τῆς φωνῆς μου ἄκουσον, Κύριε, κατὰ τὸ ἔλεός σου, κατὰ τὸ κρῖμα σου ζῆσόν με.

Ἐπλανήθην ὡς πρόβατον ἀπολωλός, ζήτησον τὸν δοῦλόν σου...

Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ῥήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις

Ο άνθρωπος καλείται ελεύθερα να δεχθεί το φως στη ζωή του, την κοινωνία αγάπης με το Χριστό, που θα του χαρίσει την αληθινή χαρά. Ο Χριστός ποτέ δεν επεμβαίνει δυναστικά στη ζωή των ανθρώπων. Ηθελημένα πολλοί, παρασυρμένοι από τα πάθη της οιήσεως και της φιλαυτίας, επέλεξαν το σκοτάδι και όχι το φως στη ζωή τους. Όσοι όμως άφησαν ταπεινά ανοιχτές τις καρδιές τους δέχθηκαν τη χάρη της υιοθεσίας, γινόμενοι χαριτωμένα τέκνα Θεού. Πρόκειται για πράξη αναγεννητική και μεταμορφωτική, προσωπικής αναστάσεως και ανατάσεως, για νέο τρόπο υπάρξεως του ανθρώπου στη χαρισματική κοινωνία του Θεού. Ο Χριστός από αγάπη προσέλαβε στη θεία του φύση την ανθρώπινη φύση, δίχως την αμαρτία, όχι για να την αφομοιώσει, αλλά για να μας παρουσιάσει τον αληθινό άνθρωπο και να τον ανυψώσει με την ένδοξη ανάστασή του στα δεξιά του Ουρανίου Πατρός. 
Ο Αναστηθείς Χριστός, η Αυτοαλήθεια, μας δωρίζει νέο τρόπο υπάρξεως. Ο πιστός μετέχοντας σε προσωπική κοινωνία με τον ζώντα Χριστό χριστοποιείται, χαριτώνεται, αγιάζεται. Μόνο τότε και έτσι ο άνθρωπος ζει την αληθινή ζωή, την χριστοζωή, γιατί νεκρώνει τη ζωή της αμαρτίας, των αντίθεων παθών, του φοβερού εγωκεντρισμού και του αυτονομιστικού ατομισμού. Ο αληθινός χριστιανός δεν ζει για τον εαυτό του, αλλά για τον «υπέρ ημών αποθανόντα και αναστάντα Κύριον». Συνδεόμενος θυσιαστικά με τον Σταυροαναστηθέντα Χριστό ζει την προσωπική του αναγέννηση και ανάσταση. 
Με την ανάσταση του Χριστού, την ακράδαντη πίστη σε αυτή και τη ζωή της χάριτος, λαμβάνουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Μας τ’ αναφέρει λεπτομερώς ο θεσπέσιος Απόστολος Παύλος στην ωραία επιστολή του προς τους Γαλάτες: «ο καρπός του Πνεύματος έστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκρά­τεια». Τα χαρίσματα δεν είναι απλά συναισθήματα, αποτελέσματα ωραίων σκέψεων, είναι η θεία Χάρη, η ευλογία του Θεού, οι ουράνιες δωρεές, στον ταπεινό αγωνιστή, στον σταυροφόρο και σταυρωμένο χριστιανό. Είναι τα δώρα που δεχόμαστε μέσα στην Εκκλησία με την ανάσταση του Χριστού.

"Χριστός χριστιανούς χαρά χαρίζει",  π.Μωυσή Αγιορείτου 

Δεῦτε λαοὶ ὑμνήσωμεν, καὶ προσκυνήσωμεν Χριστόν, δοξάζοντες αὐτοῦ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν· ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐκ τῆς πλάνης τοῦ ἐχθροῦ, τὸν κόσμον λυτρωσάμενος.

Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς.
Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.
Ὑμνοῦμέν σε, εὐλογοῦμέν σε, προσκυνοῦμέν σε, δοξολογοῦμέν σε, εὐχαριστοῦμέν σοι, διὰ τὴν μεγάλην σου δόξαν.
Κύριε, Βασιλεῦ, ἐπουράνιε Θεέ, Πάτερ παντοκράτορ· Κύριε Υἱὲ μονογενές, Ἰησοῦ Χριστέ, καὶ Ἅγιον Πνεῦμα.
Κύριε ὁ Θεός, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Υἱὸς τοῦ Πατρός, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ἐλέησον ἡμᾶς, ὁ αἴρων τὰς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου.
Πρόσδεξαι τὴν δέησιν ἡμῶν, ὁ καθήμενος ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.
Ὅτι σὺ εἶ μόνος Ἅγιος, σὺ εἶ μόνος Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός. Ἀμήν.
Καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω σε, καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά σου εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ, ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, καὶ αἰνετὸν καὶ δεδοξασμένον τὸ ὄνομά σου εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
Γένοιτο, Κύριε, τὸ ἔλεός σου ἐφ᾿ ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπὶ σέ.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε· δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Κύριε, καταφυγὴ ἐγενήθης ἡμῖν, ἐν γενεᾷ καὶ γενεᾷ. Ἐγὼ εἶπα· Κύριε, ἐλέησόν με· ἴασαι τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἥμαρτόν σοι.
Κύριε, πρὸς σὲ κατέφυγον· δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου.
Ὅτι παρὰ σοὶ πηγὴ ζωῆς· ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς.
Παράτεινον τὸ ἔλεός σου τοῖς γινώσκουσί σε.
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίω Πνεύματι, καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς.

Χαῖρε ὅτι ῥόδα καὶ κρίνα ἀνθίζεις .. Χαῖρε ὅτι Πάσχα καὶ ἔαρ μυρίζεις..

 

Τείχισόν μου τὰς φρένας, Σωτήρ μου· 

τὸ γὰρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ, 

τὴν ἄχραντον Μητέρα Σου... 

Σὺ οὖν μοι δώρησαι γλῶτταν, προφοράν, 

καὶ λογισμὸν ἀκαταίσχυντον· 

 πᾶσα γὰρ δόσις ἐλλάμψεως παρὰ Σοῦ καταπέμπεται, 

Φωταγωγέ, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον

Θεοτόκε η ελπίς πάντων των Χριστιανών, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τους ελπίζοντας εις σε.

Ακατάληπτον εστίν το τελούμενον εν σοί
και αγγέλοις και βροτείς, μητροπάρθενε αγνή.
Αγκαλίζεται χερσίν ο πρεσβύτης Συμεών
τον του νόμου ποιητήν και δεσπότην του παντός.
Βουληθείς ο πλαστουργός, ίνα σώση τον Αδάμ,
μήτραν ώκησε την σήν της παρθένοου και αγνής.
Γένος άπαν των βροτών μακαρίζει σε, αγνή,
και δοξάζει σε πιστώς ως μητέρα του Θεού.
Δεύτε ίδετε Χριστόν τον δεσπότην του παντός,
ον βαστάζει Συμεών σήμερον εν τω ναώ.
Επιβλέπις προς την γην και ποιείς τρέμειν αυτήν
και πως γέρων κεκμηκώς σε κατέχει εν χερσί;
Ζήσας έτι Συμεών, έως είδε τον Χριστόν,
και εβόα προς αυτόν νύν απόλυσιν ζητείς.
Η λαβίς η μυστική, ή τον άνθρακα Χριστόν
συλλαβούσα εν γαστρί, σύ υπάρχεις Μαριάμ.
Θέλων ανηνθρώπισας ο προάναρχος Θεός
και ναώ προσφέρεσαι τεσσερακονθήμερος.
Κατελθόντ' εξ ουρανού τον δεσπότην του παντός
υπεδέξατο αυτόν Συμεών ο ιερεύς.
Λάμπρυνόν μου την ψυχήν και το φως το αισθητόν,
όπως ίδω καθαρώς και κηρύξω σε Θεόν.
Μητροπάρθενε αγνή, τι προσφέρεις τω ναώ
νέον βρέφος αποδούσ' εν αγκάλαις Συμεών;
Νύν απόλυσιν ζητώ απ σού του πλαστουργού,
ότι ειδόν σε, Χριστέ, το σωτήριόν μου φως.
Ον οι άνω λειτουργοί τρόμω λιτανεύουσι,
κάτω νυν ο Συμεών αγκαλίζεται χερσίν.
Η τη φύσει μεν μονάς, τοίς προσώποις δε τριάς
φύλαττε τους δούλους σου, τους πιστεύοντας εις σε.
Θεοτόκε η ελπίς πάντων των Χριστιανών,
σκέπε, φρούρει, φύλαττε τους ελπίζοντας εις σε.

Είναι κάποιες ψυχές...

Είναι κάποιες ψυχές σαν μπουμπούκια τ’ Απρίλη
ταπεινές , ταπεινές , με το γέλιο στα χείλη.
Είναι κάποιες ψυχές που θαρρείς έχουν πάρει ,
από ψηλά τ' Ουρανού την ολόφωτη χάρη .

Είναι κάποιες ψυχές σαν λαμπάδες στα σκότη
φλογερές, γιορτινές και μ’ αγέραστη νιότη.
Στον αγώνα μπροστά με μια πίστη μεγάλη ,
προχωρούν, προχωρούν δυνατές σαν ατσάλι.

Είναι κάποιες ψυχές που θαρρείς έχουν πάρει
τ’ αετού τη φωτιά, την αγέρωχη χάρη.
Λουλουδένιες, απλές δείχνουν τόση αγάπη
είναι αυτές οι ψυχές του φωτός το παλάτι

χαίρε :)

Χαρά στα μάτια που δακρύζουν

για κάποιον άλλον πού πονά,

γιατί τα μάτια αυτά θα δούνε
του Παραδείσου τα αγαθά. (δις)

Χαρά στο στόμα όπου λέγει
λόγια παρήγορα γλυκά,
γιατί το στόμα αυτό θα ψάλλει
με τους αγγέλους Ωσαννά! (δις)

Χαρά στ'αφτιά όπου ακούνε

τον θείο λόγο του Θεού

γιατί τ΄ αφτιά αυτά θ΄ ακούσουν

τι σάλπιγγες του ουρανού (δις)

Xαρά στα χέρια όπου ντύνουν
μικρά παιδιά και ορφανά,
γιατί τα χέρια αυτά θα γίνουν
φτερά για να πετούν ψηλά. (δις)

Χαρά στα πόδια που φροντίζουν

για την αγάπη του Χριστού

γιατί αυτά θα σ' οδηγήσουν

στη Βασιλεία τ΄ Ουρανού (δις)

Χαρά στο σπίτι, που ανοίγει
την πόρτα στον περαστικό,
γιατί η πόρτα αυτή ανοίγει
την Παναγιά και το Χριστό. (δις)

Ικεσία ιε΄

Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ· πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου. Ωσαννά εν τοις υψίστοις· ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου. Ωσαννά ο εν τοις υψίστοις.

Άγιος, Άγιος, Άγιος είσαι Κύριε των Δυνάμεων· γεμάτος ο ουρανός και η γη από τη δόξα σου. Σώσε μας, ύψιστε Θεέ· ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου. Σώσε μας, ύψιστε Θεέ.
(μετάφραση από τον μακαριστό Μητροπολίτή Σερβίων και Κοζάνης Διονύσιο (+1998))

χαίρω και μακαρίζω σε

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον, καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, σὲ μεγαλύνομεν.

Ικεσία ιδ΄

Παναγία Δέσποινα,
τοῦ κόσμου βοήθεια καί ἐλπίς χριστιανῶν,
Σέ, νῦν, ἐκδυσωποῦμεν
καί Σέ παρακαλοῦμεν, ἀγαθή,
ὑπέρ ἡμῶν ἡμαρτηκότων καί ἀπεγνωσμένων
τόν Υἱόν σου καί Κύριον
ἴλεον ποιῆσαι, Θεοτόκε.
ἔχεις γαρ τό δύνασθαι
τῇ μητρικῇ Σου πρός αὐτόν χρωμένη παρρησίᾳ.
Πρόφθασον, Ἄχραντε,
πρόφθασον, μεσίτευσον,
καί σῶσον τόν λαόν σου
τῆς ἐνεστώσης ἀπειλῆς,
διά σπλάγχνα ἐλέους,
μή παρίδῃς τούς ὑμνοῦντάς Σε.

Πολυχρόνιον

Παναγιά μου θερμά σε ικετεύω
να σκεπάζεις μ'αγάπη θεϊκή
τον πατέρα που όρισες να έχω
οδηγό στη μοναχική ζωή 
Στις πεσμένες ψυχές μας είν'ο φάρος
και το χέρι που δίχνει ψηλά
τις λαχτάρες του για εμάς τα παιδιά του
μόνο εσύ τις γνωρίζεις βαθια
Πειρασμοί τον κυκλώνουν με λύσσα
μα κρατώντας το σταυρό προχωρεί
γιατί έχει του Χριστού την ελπίδα
και στη πίστη σιγουρα μας οδηγεί
Στου Χριστού το πανάγιο βασίλειο
λαχταρά η ψυχή μας ν'ανεβεί
ευχηθείτε μαζί γεροντά μας
να 'μαστε στον ουρανό όπως και στη γη

«Φιλότιμος γὰρ ὢν ὁ Δεσπότης...

...δέχεται τὸν ἔσχατον, καθάπερ καὶ τὸν πρῶτον· ἀναπαύει τὸν τῆς ἑνδεκάτης, ὡς τὸν ἐργασάμενον ἀπὸ τῆς πρώτης· καὶ τὸν ὕστερον ἐλεεῖ, καὶ τὸν πρῶτον θεραπεύει· κἀκείνῳ δίδωσι, καὶ τούτῳ χαρίζεται. Καὶ τὴν πρᾶξιν τιμᾷ, καὶ τὴν πρόθεσιν ἐπαινεῖ. ........
Μηδεὶς θρηνείτω πενίαν· ἐφάνη γὰρ ἡ κοινὴ βασιλεία· μηδεὶς ὀδυρέσθω τὰ πταίσματα· συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε· »


Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

ἀλλήλοις ἐστὲ παραμυθία

Ἀλλ᾿ οὐ γὰρ ἀπρονόητα τὰ ἡμέτερα, ὡς μεμαθήκαμεν ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ, ὅτι οὐδὲ στρουθίον πίπτει ἄνευ θελήματος τοῦ Πατρὸς ἡμῶν, ὥστε, εἴ τι γέγονε, θελήματι γέγονε τοῦ κτίσαντος ἡμᾶς. Τῷ δὲ βουλήματι τοῦ Θεοῦ τίς ἀνθέστηκε; Καταδεξώμεθα τὸ συμβάν· δυσανασχετοῦντες γὰρ οὔτε τὸ γενόμενον διορθούμεθα καὶ ἑαυτοὺς προσαπόλλυμεν. Μὴ κατηγορήσωμεν τῆς δικαίας κρίσεως τοῦ Θεοῦ. Ἀμαθεῖς ἐσμεν ὥστε τὰ ἄρρητα αὐτοῦ κρίματα δοκιμάζειν. Νῦν σου λαμβάνει τὴν δοκιμὴν ὁ Κύριος τῆς πρὸς αὐτὸν ἀγάπης. Νῦν πάρεστί σοι καιρὸς διὰ τῆς ὑπομονῆς τὴν μερίδα τῶν μαρτύρων λαβεῖν.

Μ.Βασιλείου

Ὁ τῇ ἐπιδημίᾳ τοῦ παρακλήτου Πνεύματος σκεύη τίμια τοὺς ἱερούς σου μαθητὰς ἐργασάμενος, δοχεῖον κἀμὲ τῆς αὐτοῦ ἀνάδειξον ἐπελεύσεως

Ἀεὶ σκέπε, φρούρει τε καὶ φύλαττέ με 

ἐκ παντὸς ἔργου καὶ λόγου ψυχοφθόρου.

 Ἅγνιζε καὶ κάθαρε καὶ ῥύθμιζέ με· 

κάλλυνε, συνέτιζε καὶ φώτιζέ με· 

δεῖξόν με σὸν σκήνωμα Πνεύματος μόνου, 

καὶ μηκέτι σκήνωμα τῆς ἁμαρτίας· 

ἵν᾿ ὡς σὸν οἶκον εἰσόδῳ κοινωνίας, 

ὡς πῦρ με φεύγῃ πᾶς κακοῦργος, πᾶν πάθος. 

Πρέσβεις φέρω σοι πάντας ἡγιασμένους, 

τὰς ταξιαρχίας τε τῶν Ἀσωμάτων, 

τὸν Πρόδρομόν σου, τοὺς σοφοὺς Ἀποστόλους, 

πρὸς τοῖς δε σὴν ἄχραντον ἁγνὴν Μητέρα· 

ὧν τὰς λιτάς, εὔσπλαγχνε, δέξαι, Χριστέ μου, 

καὶ φωτὸς παῖδα τὸν σὸν ἔργασαι λάτριν.

Συμεών του Μεταφραστού

ελέησόν με ο Θεός, ελέησόν με

« Οι άνθρωποι προσκολλήθηκαν με την ψυχή τους στα επίγεια αποκτήματα και έχασαν την αγάπη του Θεού και γι’ αυτό δεν υπάρχει ειρήνη στην γη…Αν δεις άνθρωπο αμαρτωλό, χωρίς να συμπάσχης, θα σ’ εγκαταλείψη η χάρη. Μας δόθηκε η εντολή ν’ αγαπούμε κι η αγάπη του Χριστού σπλαγχνίζεται όλους και το Άγιο Πνεύμα δίνη την δύναμη να κάνωμε το καλό…Ας ταπεινωθούμε, αδελφοί, για ν’ αποκτήσωμε με την μετάνοια  σπλαγχνική καρδιά… Όποιος μετανοεί αληθινά, είναι έτοιμος να υπομείνη κάθε θλίψη, πείνα και γυμνότητα, κρύο και ζέστη, πόνο και φτώχεια, εξουθένωση και εξορία, αδικία και συκοφαντία. Γιατί η ψυχή του υψώνεται προς τον Θεό και δεν ενδιαφέρεται για τα γήινα… Όποιος όμως είναι προσκολλημένος σε περιουσίες και χρήματα, αυτός ποτέ δεν μπορεί να έχη καθαρό νου για τον Θεό, επειδή στο βάθος της ψυχής του κατοικεί η έμμονη φροντίδα τι να κάνη μ’ αυτά… Όταν σου παίρνουν την περιουσία σου, δώσε την μόνος σου, γιατί η αγάπη του Θεού δεν μπορεί ν’ αρνηθή τίποτε… Ας παραδώσωμε τον εαυτό μας στο θέλημα του Θεού και θα δούμε την πρόνοιά Του και ο Κύριος θα μας χαρίση ακόμη κι εκείνο που δεν το περιμένομε κάν… Στον ελεήμονα συγχωρεί ο Κύριος τα αμαρτήματα παρευθύς. Ο ελεήμονας δεν θυμάται το κακό. Κι αν ακόμα τον αδίκησαν ή του πήραν την περιουσία, αυτός παραμένει ατάραχος, γιατί γνωρίζει εκ πείρας το έλεος του Θεού. Το έλεος του Θεού δεν μπορεί να το αφαιρέσει κανείς άνθρωπος, γιατί είναι απαραβίαστο και κατοικεί ψηλά, κοντά στον Θεό.» 

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Ὅτι εὐλογημένη καὶ δεδοξασμένη ὑπάρχεις εἰς τοὺς αἰῶνας

...Ἐλέησόν μου τὴν ταπείνωσιν, οἰκτείρησόν μου τὴν ἀσθένειαν. 

 Μεγάλην ἔχεις πρὸς τὸν ἐκ σοῦ τεχθέντα τὴν παρρησίαν, ὡς οὐδεὶς ἕτερος. 

Πάντα δύνασαι, ὡς Θεοῦ Μήτηρ. 

Πάντα ἰσχύεις, ὡς πάντων ὑπερέχουσα κτισμάτων. 

Οὐδέν σοι ἀδυνατεῖ, ἐὰν θελήσῃς μόνον. 

Μὴ τὰ δάκρυά μου παρίδῃς· μὴ βδελύξῃ μου τὸν στεναγμόν· 

μὴ ἀπώσῃ μου τὸν ἐγκάρδιον πόνον· μὴ καταισχύνῃς μου τὴν εἰς σὲ προσδοκίαν· 

ἀλλὰ ταῖς μητρικαῖς σου δεήσεσι τὴν τοῦ ἀγαθοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ σου ἀβίαστον βιασαμένη εὐσπλαγχνίαν, 

ἀξίωσόν με τὸν ταλαίπωρον καὶ ἀνάξιον δοῦλόν σου τὸ πρῶτον καὶ ἀρχαῖον ἐπαναλαβεῖν κάλλος τῆς ψυχῆς, τὴν τῶν παθῶν ἀμορφίαν ἀποβαλεῖν, 

ἐλευθερωθῆναι ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας, δουλωθῆναι τῇ δικαιοσύνῃ, 

ἐκδύσασθαι τὸν μιασμὸν τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς, ἐνδύσασθαι τὸν ἁγιασμὸν τῆς ψυχικῆς καθαρότητος, 

νεκρωθῆναι τῷ κόσμῳ, ζῆσαι τῇ ἀρετῇ· 

ὁδοιποροῦντί μοι συνοδεύουσα, ἐν θαλάσσῃ πλέοντι συμπλέουσα, 

ἀεὶ πολεμοῦντάς με δαίμονας νικῶσα, 

ἀγρυπνοῦντά με ἐνισχύουσα, ὑπνοῦντα διαφυλάττουσα, 

θλιβόμενον παραμυθουμένη, ὀλιγοψυχοῦντα παρακαλοῦσα, 

ἀσθενοῦντα ῥωννύουσα, ἀδικούμενον ῥυομένη, 

συκοφαντούμενον ἀθωοῦσα, εἰς θάνατον κινδυνεύοντα συντόμως προφθάνουσα, 

φοβερόν με ὁρατοῖς ἐχθροῖς καὶ ἀοράτοις δεικνύουσα καθ᾿ ἑκάστην, 

ἵνα γνώσωσι πάντες οἱ ἀδίκως τυραννοῦντές με δαίμονες τίνος δοῦλος ὑπάρχω...

Αγ.Γρηγορίου Παλαμά

Καρδίαν καθαράν,Θεέ μου!

Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός,καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου

«Καρδίαν καθαράν...»! Θεέ μου, μὲ τί μυαλὸ νὰ σχεφθῶ, μὲ τί γλώσσα νὰ μιλήσω, τί χείλη νὰ κινήσω σὲ προσευχή, ἀφοῦ ὁ πονηρὸς θησαυρὸς τῆς καρδιᾶς μου ἔχει βάλει τὴ σφραγίδα του σὲ κάθε ἐκδήλωση τῆς ζωῆς μου; Ἅγιος Σὺ καὶ «ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος», ζητᾶς τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν καθαρότητα ἀπό τούς ἀνθρώπους. Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ εὐαρεστεῖσαι καὶ νὰ προσέχεις τὸν «ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις» ὑπεύθυνο ἄνθρωπο; Ἀλλά, Κύριε, τὸ γνωρίζω καὶ γι’ αὐτὸ παίρνω θάρρος. Ὅπως εἶσαι πανάγιος, εἶσαι καὶ πανάγαθος καὶ φιλάνθρωπος καὶ προσδέχεσαι τὴ μετάνοια καὶ τοῦ πιὸ ἁμαρτωλοῦ. Γi’ αὐτό, Κύριέ μου, ἀναλογιζόμενος καὶ ἐγώ τὸ μέγεθος τῆς ἁμαρτωλότητάς μου καὶ αἰσθανόμενος τὸν πονηρὸ θησαυρὸ τῆς καρδιᾶς μου νὰ μὲ σπρώχνει στὴν ἁμαρτία, κράζω στὴ Μεγαλοσύνη Σου καὶ ἐκζητῶ τὸ ἔλεός Σου. «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοὶς ἐγκάτοις μου». Μόνο ἡ χάρη Σου θὰ ἀνακαινίσει τὴν καρδιά μου καί θά ἐνισχύσει τὴ θέλησή μου. Ἁγίασε, Κύριε, τὸ ἐσωτερικό μου καὶ ἔλα νὰ κατοικήσεις Σὺ μέσα μου, ἐμπνέοντας σκέψεις ἅγιες καὶ αἰσθήματα ἱερά. Παρακίνησε, Κύριε, τὴ θέλησή μου στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἁγίου θελήματος Σου. Ἀμήν.

 Ἀρχ. Χριστοφ.Παπουτσοπούλου «Λόγοι Παρακλήσεως»

Ικεσία ιγ΄

Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν,
ὁ πτωχεύσας ἑαυτόν ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας,
τούς ἐλαχίστους ταπεινούς φίλους σου φύλαττε,
ὅτι οὐ μόνον δι' ἔλεος εἰς τόν κόσμον οὗτοι παραγεγόνασι,
ἀλλ΄ εἰς ἡμέτερον φωτισμόν καί ταπείνωσιν καί ἀγάπην, 
καί ἵνα δοξάζηται ἐν εύχαριστίαις τό πάντιμον ὄνομά σου
εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν. 

Ἅγιος εἶ καὶ πανάγιος Σὺ καὶ ὁ μονογενής σου Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον. Ἅγιος εἶ καὶ πανάγιος καὶ μεγαλοπρεπὴς ἡ δόξα σου

Ἄξιον καὶ δίκαιον σὲ ὑμνεῖν, σὲ εὐλογεῖν, σὲ αἰνεῖν, σοὶ εὐχαριστεῖν, σὲ προσκυνεῖν ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας σου. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἀνέκφραστος, ἀπερινόητος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀεὶ ὤν, ὡσαύτως ὤν, σὺ καὶ ὁ μονογενής σου Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον. Σὺ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες, καὶ παραπεσόντας ἀνέστησας πάλιν, καὶ οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν, ἕως ἡμᾶς εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνήγαγες καὶ τὴν βασιλείαν σου ἐχαρίσω τὴν μέλλουσαν. Ὑπὲρ τούτων ἁπάντων εὐχαριστοῦμέν σοι καὶ τῷ μονογενεῖ σου Ὑἱῷ καὶ τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ, ὑπὲρ πάντων ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων.

καί ὀφθήσομαι φαιδρῶς πανηγυρίζων καί ἄσω γηθόμενος ταύτης τά θαύματα

Ἁγνείας θησαύρισμα, χαῖρε, 

δι᾿ ἧς ἐκ τοῦ πτώματος, ἡμῶν ἐξανέστημεν· 

χαῖρε ἡδύπνοον, κρίνον Δέσποινα, πιστοὺς εὐωδιάζον· 

θυμίαμα εὔοσμον, μύρον πολύτιμον

Καλὸ εἶναι νὰ ὑπάρχεις, ἀλλὰ νὰ ζεῖς εἶναι ἄλλο πρᾶγμα...

...Ἐκείνους τοὺς λίγους ποὺ δὲν εἶναι ἐνθουσιασμένοι ἀπὸ «τὰ θαύματα τῆς ἐποχῆς μας», οἱ ἄλλοι, αὐτὴ ἡ μερμήγκια ποὺ ἔκανε αὐτὸν τὸν παράδεισο καὶ ποὺ τὸν χαίρεται, τοὺς λέγει τρελλούς, ὅπως θὰ λέγανε παλαβοὺς κάποιους ἀνθρώπους μὲ σωστὰ μυαλὰ οἱ ἄρρωστοί του φρενοκομείου, βλέποντας τοὺς ἀνάμεσά τους. 
Δόξα στὸν Θεό, ποὺ ὑπάρχει ἀκόμα κάποιο καταφύγιο γιὰ μᾶς ποὺ δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ νοιώσουμε «τὸ μεγαλεῖο της ἐποχῆς μας». Δόξα στὸν Θεὸ ποὺ ὑπάρχουν ἀκόμα βουνά, χωράφια καὶ κάποιοι τόποι ποὺ δὲν τοὺς ἐξήρανε αὐτὴ ἡ φυλλοξήρα ποὺ λέγεται πολιτισμός. 
Τράβα, λοιπόν, μακρυὰ ἀπὸ τὶς σφηγκοφωλιὲς ποὺ τὶς λένε πολιτεῖες, γιὰ νὰ γλυτώσεις ἀπὸ τὸ μαράζι, γιὰ νὰ νοιώσεις ἀπάνω σου τὴ ζωογόνα πνοὴ τοῦ θεοῦ. Ἀλλά, αὐτὸ δὲν φτάνει. Πρέπει νὰ ἔχεις μάτια ἁγνὰ γιὰ νὰ βλέπεις, αὐτιὰ ἁγνὰ γιὰ ν᾿ ἀκοῦς, καρδιὰ ἁγνὴ γιὰ νὰ αἰσθάνεσαι, κι ὄχι χαλασμένη. Γιατὶ ἀπὸ τὶς πολιτεῖες τρέχουνε γιὰ νὰ φύγουνε, ὅποτε μπορέσουνε, κι ἐκεῖνοι ποὺ καυχιοῦνται πῶς ἡ ἐποχή μας εἶναι θαυμάσια, μά, φεύγοντας ἀπὸ τὶς σφηγκοφωλιές, κουβαλᾶνε μαζί τους καὶ τὴν παραμορφωμένη ψυχῆ τους. Γι᾿ αὐτὸ δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ νοιώθουνε τὴν ἐμορφιὰ ἑνὸς βουνοῦ, παρὰ μόνο σὰν ὀρειβάτες, μ᾿ ἄλλα λόγια δὲν νοιώθουνε τίποτα, μήτε ἕνα δέντρο εἶναι σὲ θέση νὰ χαροῦνε, μήτε τὸ μυστήριο ποὺ ἔχει τὸ κύμα, μήτε τὸ θρησκευτικὸ πανηγύρι τῶν λουλουδιῶν. Κι αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία ποὺ τρέχουνε σὰν τρελλοὶ μὲ τ᾿ αὐτοκίνητα γιὰ νὰ μὴ δοῦνε τίποτα, νὰ μὴν αἰσθανθοῦνε τίποτα, νὰ μὴν ἀγαπήσουνε τίποτα. Αὐτὸ τὸ λένε «φυσιολατρία»! Ὅπως καταντήσανε τὰ πάντα, οἱ ἰδέες, οἱ τέχνες, οἱ θρησκεῖες, ἔτσι κατάντησε κι ἡ φυσιολατρία. 
 Ἐμεῖς ὅμως «οἱ καθυστερημένοι», περπατᾶμε καὶ χαιρόμαστε σὰν βλέπουμε ἕνα κομμάτι γαλανὸν οὐρανό, ἀνάμεσα στὰ σύννεφα, καὶ κανένα χελιδόνι ποὺ πετὰ ἀπὸ πάνω μας καὶ ποὺ θαρρεῖς πῶς θὰ τρυπώσει μέσα στὸ γαλάζιο ἐκεῖνο παραθύρι. Νοιώθουμε τὴ μυρουδιὰ ποὺ βγάζουνε τ᾿ ἀγριολούλουδα καὶ τ᾿ ἁγιασμένα χορτάρια, καθὼς καὶ τὸ χῶμα τῆς βλογημένης γῆς μας. Ἀναστηνόμαστε ἀπὸ τ᾿ ἀγεράκι ποὺ φυσᾶ, σὰν νὰ μαστε βαρυποινίτες ποὺ δραπετέψαμε ἀπὸ τὴ φυλακή, καὶ δοξάζουμε τὸν Κύριο ποὺ δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ νοιώσουμε τὴν ἐξαίσια ἐποχή μας καὶ τὰ καλά της.
Φ.Κόντογλου

Ὃτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ Ἒλεος Αὐτοῦ

ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ· 

ἐξομολογεῖσθε τῷ Θεῷ τῶν θεῶν, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ· 

ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ τῶν κυρίων, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·

τῷ ποιήσαντι θαυμάσια μεγάλα μόνῳ, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·

τῷ ποιήσαντι τοὺς οὐρανοὺς ἐν συνέσει, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·

τῷ στερεώσαντι τὴν γῆν ἐπὶ τῶν ὑδάτων, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·

τῷ ποιήσαντι φῶτα μεγάλα μόνῳ, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·

τὸν ἥλιον εἰς ἐξουσίαν τῆς ἡμέρας, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·

τὴν σελήνην καὶ τοὺς ἀστέρας εἰς ἐξουσίαν τῆς νυκτός, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·

τῷ πατάξαντι Αἴγυπτον σὺν τοῖς πρωτοτόκοις αὐτῶν, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ,

καὶ ἐξαγαγόντι τὸν ᾿Ισραὴλ ἐκ μέσου αὐτῶν, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ,

ἐν χειρὶ κραταιᾷ καὶ ἐν βραχίονι ὑψηλῷ, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ· 

τῷ καταδιελόντι τὴν ᾿Ερυθρὰν θάλασσαν εἰς διαιρέσεις, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ·

καὶ διαγαγόντι τὸν ᾿Ισραὴλ διὰ μέσου αὐτῆς, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ, 

καὶ ἐκτινάξαντι Φαραὼ καὶ τὴν δύναμιν αὐτοῦ εἰς θάλασσαν ᾿Ερυθράν,

ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ· 

τῷ διαγαγόντι τὸν λαὸν αὐτοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ· 

τῷ πατάξαντι βασιλεῖς μεγάλους, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ, 

καὶ ἀποκτείναντι βασιλεῖς κραταιούς, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ, 

τὸν Σηὼν βασιλέα τῶν ᾿Αμορραίων, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ, 

καὶ τὸν ῍Ωγ βασιλέα τῆς Βασάν, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ, 

καὶ δόντι τὴν γῆν αὐτῶν κληρονομίαν, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ,

κληρονομίαν ᾿Ισραὴλ δούλῳ αὐτοῦ, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.

ὅτι ἐν τῇ ταπεινώσει ἡμῶν ἐμνήσθη ἡμῶν ὁ Κύριος, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ, 

καὶ ἐλυτρώσατο ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ· 

ὁ διδοὺς τροφὴν πάσῃ σαρκί, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.

ἐξομολογεῖσθε τῷ Θεῷ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι εἰς τὸν αἰῶνα τὸ ἔλεος αὐτοῦ.

Ψαλμ. 135

Κι αυτή η ψυχή που στη βρωμιά του κόσμου έχει απαυδήσει, πως λαχταρά για μιας αγνής ξανά ζωής τα μύρα!

Προσκυνητή!, που ελάσπωσες τον άχραντο χιτώνα, 

για πωρωμένο σε θαρρούν, μα είσαι μονάχα θύμα.

 Έννοια σου, μάντεψα καλά το μυστικό σου αγώνα, 

ξέρω ποια πόρτα χτύπησες στο τελευταίο σου βήμα. 

Γ. Βερίτης

"ελπίζω σ’ ένα νεύμα κατανόησης και στο άπειρο έλεος εκείνου που δεν χώρεσε, ούτε ποτέ του θα χωρέσει ανθρώπου νους."

Φιλάνθρωπε Κύριε, πῶς δὲ λησμόνησες τὸν ἁμαρτωλὸ δοῦλο σου, ἀλλὰ γεμάτος ἔλεος μὲ εἶδες ἀπὸ τὴ δόξα σου καὶ μοῦ ἐμφανίστηκες μὲ ἀκατάληπτο τρόπο! Ἐγὼ πάντοτε σὲ προσέβαλλα καὶ σὲ λυποῦσα. Σὺ ὅμως, Κύριε, γιὰ τὴ μικρή μου μετάνοια μοῦ ἔδωσες νὰ γνωρίσω τὴ μεγάλη σου ἀγάπη καὶ τὴν ἄμετρη ἀγαθότητά σου. Τὸ ἱλαρὸ καὶ πράο βλέμμα σου ἔθελξε τὴν ψυχή μου. Τί νὰ σοῦ ἀνταποδώσω, Κύριε, ἢ ποιὸν αἶνο νὰ σοῦ προσφέρω; Σὺ δίνεις τὴ χάρη σου, γιὰ νὰ καίγεται ἀδιάλειπτα ἡ καρδιά μου ἀπὸ ἀγάπη, καὶ δὲν βρίσκει πιὰ ἀνάπαυση οὔτε νύχτα οὔτε μέρα ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἀγάπη. Ἡ θύμησή σου θερμαίνει τὴν ψυχή μου, ποὺ τίποτε στὴ γῆ δὲν τὴν ἀναπαύει ἐκτὸς ἀπὸ Σένα. Γι᾿ αὐτὸ μὲ δάκρυα Σὲ ζητῶ, καὶ πάλι ποθεῖ ὁ νοῦς μου τὴ γλυκύτητά σου... Κύριε, δῶσε μου νὰ ἀγαπῶ μόνον Ἐσένα.

"Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης" Αρχιμ.Σωφρόνιου

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτὴς καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρεσβεῦε Χριστῷ Τῷ Θεῷ σωθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

Ναός χρηματίσας τοῦ παντουργοῦ, τούς τή σή εἰκόνι, προσπελάζοντας εὐλαβῶς, Γεώργιε Μάκαρ ταῖς εὐχαίς σου, κατοικητήρια δεῖξον τοῦ Πνεύματος.

Ζεί Κύριος

Ανέστη Χριστός!

Σήμερα με όνειρα το βλέμμα υψώνω τρέχω να κερδίσω το χαμένο χρόνο κι ένας Άγιος να προστεθεί στο χορό των Αγίων, ψυχή μου, κι εσύ

Ἡ ζωή, πῶς θνήσκεις; πῶς καί τάφω οἰκεῖς;

 





Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον,
καθελὼν Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ξύλου σὺν Νικοδήμῳ,
καὶ θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, ἄταφον,
εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν·
Οἴμοι γλυκύτατε Ἰησοῦ·
ὃν πρὸ μικροῦ ὁ ἥλιος ἐν Σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφῳ περιεβάλλετο,
καὶ ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο,
καὶ διερήγνυτο τοῦ ναοῦ τὸ καταπέτασμα·
ἀλλ' ἰδοὺ νῦν βλέπω σε δι' ἐμὲ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον.
Πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἢ πῶς σινδόσιν εἰλήσω;
ποίαις χερσὶ δὲ προσψαύσω τὸ σὸν ἀκήρατον σῶμα;
ἢ ποῖα ᾄσματα μέλψω τῇ σῇ ἐξόδῳ, Οἰκτίρμον;
Μεγαλύνω τὰ πάθη σου ὑμνολογῶ καὶ τὴν ταφήν σου,
σὺν τῇ ἀναστάσει, κραυγάζων· Κύριε δόξα σοι.

Ταπεινούμενος, δι' εὐσπλαγχνίαν, πόδας ἔνιψας, τῶν Μαθητῶν σου, καὶ πρὸς δρόμον θεῖον τούτους κατεύθυνας

Ὁ λίμνας καὶ πηγάς, καὶ θαλάσσας ποιήσας, ταπείνωσιν ἡμᾶς, ἐκπαιδεύων ἀρίστην, λεντίῳ ζωννύμενος, Μαθητῶν πόδας ἔνιψε, ταπεινούμενος, ὑπερβολῇ εὐσπλαγχνίας, καὶ ὑψῶν ἡμᾶς, ἀπὸ βαράθρων κακίας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.

Πῶς ἀτενίσω σοι τῷ Δεσπότῃ;

Ὑπέρ τήν πόρνην, ἀγαθέ, ἀνομήσας, δακρύων ὄμβρους οὐδαμῶς σοι προσῆξα· ἀλλά σιγῇ δεόμενος προσπίπτω σοι, πόθῳ ἀσπαζόμενος τούς ἀρχάντους σου πόδας, ὅπως μοι τήν ἄφεσιν, ὡς Δεσπότης, παράσχῃς τῶν ὀφλημάτων κράζοντι, Σωτήρ· Ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ῥῦσαί με