«... ἡ χάρις ὑποστέλλει καὶ παραδίδοται ἡ ψυχὴ πειρασμοῖς. ἔρχεται οὖν ὁ διάβολος ἐπιφέρων μυρία κακά͵ ἀπελπισμόν͵ ἀπόγνωσιν͵ διαλογισμοὺς πονηρούς͵ θλίβει ἵνα χαυνώσῃ τὴν ψυχὴν καὶ ἀλλοτριώσῃ ἐκ τῆς ἐλπίδος τοῦ θεοῦ. ἡ δὲ φρονίμη ψυχὴ ἐν τοῖς κακοῖς οὖσα καὶ ἐν τῇ θλίψει οὐκ ἀπελπίζει͵ ἀλλὰ λέγει πρὸς ἑαυτὴν κράτει ὃ κρατεῖς͵ ὅσα ἂν ἐπενέγκῃ σοι͵ μυρίους πειρασμούς͵ κράτει καὶ εἰπέ· ἐὰν καὶ ἀποθάνω͵ ἐγὼ αὐτὸν οὐκ ἀφίω. καὶ τότε͵ ἐὰν ὑπομείνῃ ὁ ἄνθρωπος εἰς τέλος͵ ἄρχεται ὁ κύριος διαλέγεσθαι τῷ σατανᾷ· ὁρᾷς͵ πόσα κακὰ καὶ θλίψεις ἐπήνεγκας αὐτῷ͵ καὶ οὐχ ὑπήκουσε σοί͵ ἀλλ΄ ἐμοὶ δουλεύει͵ τότε καταισχύνεται ὁ διάβολος καὶ οὐκ ἔχει τι εἰπεῖν. καὶ γὰρ ἐπὶ τοῦ Ἰώβ͵ εἰ ᾔδει ὅτι εἰς τοὺς πειρασμοὺς ἐμπεσὼν μέλλει ὑπομένειν καὶ μὴ ἡττᾶσθαι͵ οὐκ ἂν ἐξῃτήσατο αὐτόν͵ ἵνα μὴ πλέον καταισχυνθῇ͵ οὕτω καὶ νῦν εἰς τοὺς ὑπομένοντας τὰς θλίψεις καὶ τοὺς πειρασμοὺς καταισχύνεται ὁ σατανᾶς...»
(Άγ. Μακάριος ο Αιγύπτιος)
(Άγ. Μακάριος ο Αιγύπτιος)
