Ἵνα δοξάζω καί προσκυνῶ μετά δέους, σοῦ τό πάνσεπτον ὄνομα Κόρη, θλίψεώς με πάσης, ἐκλύτρωσαι καί βλάβης.

Ἡ νεφέλη ἡλίου τοῦ νοητοῦ, τοῦ νοός μου τά νέφη τά σκοτεινά, διάλυσον Δέσποινα, τῷ φωτί τοῦ προσώπου σου, καί μετανοίας φέγγει, τά ὄμματα φώτισον, τῆς ζοφερᾶς ψυχῆς μου, παθῶν ἀμαυρότησι, τά πεπηρωμένα, καί τυφλώττοντα πάντῃ, τῶν φαύλων μου πράξεων, θολεραῖς ἐπιχύσεσιν, ἵνα πόθῳ κραυγάζω σοι· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων δοῦναί μοι τήν ἄφεσιν· σέ γάρ ἔχω ἐλπίδα ὁ ἀνάξιος δοῦλός σου.