Πύλη φωτός, τῆς μετανοίας πύλην Φωταυγή μοί Σύ ὑπάνοιξον, Παρθένε, Καί δεικνύουσα ὁδόν δικαιοσύνης Φέρουσαν, Ἁγνή, εἰς τέλος σωτηρίας.

Ἡ καταγίς μέ χειμάζει
Τῆς ἁμαρτίας, Παρθένε,
Καί συγκλονεῖ καί ταράσσει
Τήν ἀσθενοῦσαν ψυχήν μου.
Σπε’ὑσόν του μέ ἐξελέσθαι
Τοῦ κλύδωνος καί τῆς ζάλης
Εἰσάγουσα εἰς λιμένα,
Πανάμωμε, μετανοίας.

Ρύσαι μέ Σύ, Θεοτόκε,
Τῆς πονηρᾶς συνήθειας,
Στήριξον δ’ ἐπί πέτραν
Τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου,
Περιτρεπόμενον δόλοις
Παντοίοις καί μεθοδίαις
Τοῦ παλαιοῦ πτερνιστοῦ μου
Καί τήν ζωήν μου σπιλούντα.

Ἀξίωσον μέ, Παρθένε,
Κυρίω εὐαρεστῆσαι
Ἐν λόγοις τέ ἔργοις
Καί ἄξια μοί ποιῆσαι
Καί πάσαν τέλος κακίαν
Καί ἁμαρτίαν μισῆσαι
Ἀπό ψυχῆς καί καρδίας
Καί τέλειον ἀποπτύσαι.