Ὅπερ
ὁρῶ νοῆσαι οὐ χωρῶ· ὑπὲρ νοῦν γὰρ
ὑπάρχει ἀνθρώπινον
πῶς πῦρ φέρων ὁ
χόρτος οὐ φλέγεται͵ ἀμνὰς βαστάζει
λέοντα͵
ἀετὸν δὲ χελιδών͵ καὶ δεσπότην
ἡ δούλη· γαστρὶ θνητῇ
Θεὸν ἀπεριγράπτως
Μαρία ἐμὸν σωτῆρα ἑκόντα φέρει͵
ὅθεν χαιρῶν βοῶ·
Παρθένος τίκτει καὶ
μετὰ τόκον πάλιν μένει παρθένος
Αγ.Ρωμανού του Μελωδού
