Πῶς μου θρηνήσω τόν βίον τόν ῥυπαρόν, και τα πλήθη Δέσποινα, τῶν ἀμέτρων μου κακῶν;
τί δέ ἐξαγγείλω σοι ἀγνή; ἀπορῶ καί δειλιῶ, ἀλλά βοήθει μοι.
Πόθεν ἀπάρξομαι λέγειν τα πονηρά, καί δεινά μου πταίσματα, ὁ ταλαίπωρος ἐγώ;
οἴμοι, τί γενήσομαι λοιπόν; ἀλλά Δέσποινα κἀμέ,πρό τέλους οἴκτειρον.
Πᾶσαν ὁδόν παροδεύσας ἁμαρτιῶν, σωτηρίας ἄχραντε τρίβον εὗρων οὐδαμῶς'
ἀλλά σοί προστρέχω ἀγαθή, μή παρίδῃς, ἐκ ψυχῆς μετανοοῦντα με.
Τοῦ μέν θανάτου τήν ὥραν διηνεκῶς, ἐννοῶ πανάχραντε, καί τό βῆμα τό φρικτόν,
συνηθείᾳ ὅλως δέ κακῶν, δελεάζομαι δεινῶς, ἀλλά βοήθει μοι.
Τῶν ἀγαθῶν ὁ φθορεύς με νῦν καθορῶν, γυμνόν ἀπροστάτευτον,
καί μακράν ἀπό Θεοῦ, γεγονότα θείων ἀρετῶν, καταπίνειν με ὁρμᾷ, Δέσποινα πρόφθασον.
τί δέ ἐξαγγείλω σοι ἀγνή; ἀπορῶ καί δειλιῶ, ἀλλά βοήθει μοι.
Πόθεν ἀπάρξομαι λέγειν τα πονηρά, καί δεινά μου πταίσματα, ὁ ταλαίπωρος ἐγώ;
οἴμοι, τί γενήσομαι λοιπόν; ἀλλά Δέσποινα κἀμέ,πρό τέλους οἴκτειρον.
Πᾶσαν ὁδόν παροδεύσας ἁμαρτιῶν, σωτηρίας ἄχραντε τρίβον εὗρων οὐδαμῶς'
ἀλλά σοί προστρέχω ἀγαθή, μή παρίδῃς, ἐκ ψυχῆς μετανοοῦντα με.
Τοῦ μέν θανάτου τήν ὥραν διηνεκῶς, ἐννοῶ πανάχραντε, καί τό βῆμα τό φρικτόν,
συνηθείᾳ ὅλως δέ κακῶν, δελεάζομαι δεινῶς, ἀλλά βοήθει μοι.
Τῶν ἀγαθῶν ὁ φθορεύς με νῦν καθορῶν, γυμνόν ἀπροστάτευτον,
καί μακράν ἀπό Θεοῦ, γεγονότα θείων ἀρετῶν, καταπίνειν με ὁρμᾷ, Δέσποινα πρόφθασον.
