Εσύ με έφερες εδώ κλητό και αφορισμένο προ των αιώνων, να Σε υπηρετήσω, δι” ευχών του Γέροντός μου, να μένω και να σε παρακαλώ, να με αξιώσεις να Σε συναντήσω, στον μέλλοντα αιώνα της Βασιλείας Σου.
Εσύ ορίζεις και κυβερνάς, καθοδηγείς και σέρνεις τα νήματα της ιστορίας, σε μια αγαθή κατάληξη, που δεν είναι άλλη από αυτήν που οδηγεί μυστικά, μέσα στην Πατρική αγκαλιά Σου, κι ας τραβάνε αντίθετα, από την άλλη οι βασιλείς της γης, οι κολασμένοι, σαρκικοί και άσαρκοι, εγωιστικά στημένοι, και πεισματικά χαμένοι αρχής εξαρχής, απέναντι στο πανάγιον θέλημά Σου.
Εσύ ορίζεις την ψυχή μου, από εδώ κάτω στο χώμα, έως και το τελευταίο μαυροπούλι, που πετά ψηλά και με θεωρεί, και μαζί μου συμπροσεύχεται, σιωπηρά, κάθε νύκτα και ορθρίζει, ξημερώνοντας κουρνιασμένο στο παράθυρό μου, πεπληρωμένο με ευλογία και αυτό από την ολονύκτια αγρυπνία.
Αξίωσέ με, έως εσχάτου αναπνοής, να είμαι το μαυροπούλι Σου.
Γυμνό από έννοιες, πάμπτωχο και πεινασμένο, ερημικό και έρμαιο των ανέμων, των εποχών, των κριτών και των αδίκων.
Και μαζί Σου, να πετάω ψηλά, με τα φτερά της χάριτός Σου, σε πτήσεις πνευματικές, ερημικές, άγιες και εκστατικές.
Πτωχός και νεκρός, περιττός και ανάθεμα να είμαι για τον κόσμο.
Ζάμπλουτος και αθάνατος, αναγκαίος και δοξαστικό τροπάρι να είμαι για Σένα.
Τίποτα δεν έχω, και έχω τα πάντα.
Κανένας δεν είμαι και θα γίνω θεός.
Έσχατος είμαι και θα γίνω πρώτος, στάχτη θα γίνω, αλλά θα σηκωθώ, και ισάγγελος θα είμαι, και τον δυνάστη χρόνο θα καταργήσω, και μαζί Σου, για πάντα, θα ζήσω.
Μαυροπούλι ερημικό, για Σένα, να είμαι, φύλαττέ με, μην με παρίδης Κύριε, αλλά λύτρωσέ με.
Δόξα Σοι.
Και πάλι, αρχινά το: Κύριε Ιησού Χριστέ…
Ζωή ερημική, μακαρία,
ζωή εν τάφω,
ζωή Αναστάσιμη.
