῞Ημαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν
καὶ ἐνώπιόν σου͵ Κύριε ὁ Θεὸς ὁ Παντο κράτωρ͵
καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός
σου͵
οὐδὲ ἀτενίσαι καὶ ἰδεῖν τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ πλήθους τῶν ἀδικιῶν μου͵
οὐδὲ
ὀνομάσαι τὸ ὄνομά σου τὸ ἔνδοξον διὰ τῶν χειλέων μου τῶν ἁμαρτωλῶν·
ἀνάξιον γὰρ
ἐμαυτὸν πεποίηκα καὶ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς͵
σὲ παροργίσας τὸν ἀγαθὸν Δεσπό την.
Δέομαι͵ Κύριε͵ δέομαι͵ μή με ἀπορρίψῃς ἀπὸ τοῦ προσώπου σου͵
μηδὲ ἀποστῇς ἀπ΄ ἐμοῦ͵
ἵνα μὴ ἀπόλωμαι.
Εἰ μὴ γὰρ ἡ χάρις σου ἐσκέπασέ με͵
ἤδη ἐγὼ ἀπωλόμην καὶ ἤμην νῦν
ὡς χοῦς κατὰ πρόσωπον ἀνέμου·
καὶ ἐγενόμην ἂν ὡς μὴ φανεὶς ἐν τῷ βίῳ τούτῳ.
Ἀφ΄ οὗ γὰρ κατέλιπόν σου τὴν ὁδόν͵ οὐ συνήντησέ μοι ἡμέρα ἀγαθή.
Καὶ γὰρ ἐν ἁμαρτίαις
δοκοῦσα ἀγαθὴ ἡμέρα εἶναι͵ τῶν πικροτάτων πικροτάτη τυγχάνει.
Καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν ἐλπίζω
τῇ χάριτί σου͵ ὅτι ἐνδυναμώσεις φροντίσαι τῆς ἐμαυτοῦ σωτηρίας.
Καὶ νῦν προσπίπτω
δεόμενος͵ ἀντιλαβοῦ μου τοῦ πλανηθέντος ἀπὸ ὁδοῦ δικαιοσύνης·
ἔκχεε ἐπ΄ ἐμὲ τὸ
πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου͵ ὡς ἐν τῷ ἀσώτῳ υἱῷ͵
ὅτι κατῄσχυνά μου τὸν βίον σκορπίσας
τὸν πλοῦτον τῆς χάριτός σου.
Ἐλέησόν με͵ ὁ Θεός͵ καὶ ἀμνησικάκησον ἐπὶ τῷ πεφαυλισμένῳ
μου βίῳ.
Ὡς τὴν πόρνην καὶ τὸν τελώνην καὶ τὸν λῃστὴν οἰκτίρησόν με.
Οὗτοι γὰρ
ἐπὶ γῆς ὄντες ἀπεγνώσθησαν ὑπὸ πάντων·
σὺ δέ͵ Κύριε͵ προσελάβου αὐτοὺς καὶ παραδεί
ξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
