Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου

Ἡμάρτομεν͵ ἠνομήσαμεν͵ ἠσεβήσαμεν͵ ὅτι ἐπελαθόμεθα τῶν ἐντολῶν σου͵ καὶ ὀπίσω τῆς διανοίας ἡμῶν τῆς πονηρᾶς ἐπορεύθημεν· ὅτι ἀναξίως τῆς κλήσεως καὶ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ σου πεπολιτεύμεθα͵ καὶ τῶν ἁγίων αὐτοῦ παθημάτων͵ καὶ τῆς ὑπὲρ ἡμῶν κενώσεως· ὅτι ἐγενήθημεν ὄνει δος τῷ ἀγαπητῷ σου. Ἱερεὺς καὶ λαὸς ἐξέστημεν ἐπὶ τὸ αὐτό· πάντες ἐξεκλίναμεν͵ ἅμα ἠχρειώθημεν. Οὐκ ἔστι ποιῶν κρῖμα καὶ δικαιοσύνην͵ οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός. Ἀπεκλείσαμεν τοὺς οἰκτιρμούς σου͵ καὶ τὴν φιλανθρωπίαν σου͵ καὶ σπλάγχνα ἐλέους Θεοῦ ἡμῶν͵ διὰ τὴν κακίαν ἡμῶν͵ καὶ τὴν πονηρίαν τῶν ἐπιτηδευμάτων ἡμῶν͵ μεθ΄ ἧς ἀνεστράφημεν. Σὺ χρηστὸς͵ ἀλλ΄ ἡμεῖς ἠνομήσαμεν· σὺ μακρόθυμος͵ ἀλλ΄ ἡμεῖς πληγῶν ἄξιοι. Γινώσκομέν σου τὴν ἀγαθό τητα͵ καίπερ ἀσυνετοῦντες· ὀλίγα ὧν ἡμάρτομεν μεμαστιγώμεθα. Σὺ φοβερὸς͵ καὶ τίς ἀντιστήσε ταί σοι; τρόμος λήψεται ἀπὸ σοῦ ὄρη͵ καὶ μεγέθει βραχίονός σου τίς ἀντερίσει; Ἐὰν κλείσῃς τὸν οὐρανὸν͵ τίς ἀνοίξει; καὶ ἐὰν λύσῃς τοὺς καταῤῥάκτας σου͵ τίς συνέξει; Κοῦφον ἐν ὀφθαλμοῖς σου πτωχίσαι καὶ πλουτίσαι͵ ζωῶσαι καὶ θανατῶσαι͵ πατάξαι καὶ ἰάσασθαι· καὶ τὸ θελῆσαί σου͵ πρᾶξίς ἐστι συντετελεσμένη. Σὺ ὠργίσθης͵ καὶ ἡμεῖς ἡμάρτομεν͵ λέγει τις τῶν πάλαι ἀνθομολογούμενος. Ἐμοὶ δὲ καὶ τὸ ἐναντίον καιρὸς εἰπεῖν· Ἡμεῖς ἡμάρτομεν͵ καὶ σὺ ὠργίσθης· διὰ τοῦτο ἐγενήθημεν ὄνειδος τοῖς γείτοσιν ἡμῶν. Ἀπέστρεψας τὸ πρόσωπόν σου͵ καὶ ἀτιμίας ἐπλήσθημεν. Ἀλλὰ κόπασον͵ Κύριε· ἄνες͵ Κύριε· ἱλάσθητι͵ Κύριε· μὴ παραδῷς ἡμᾶς εἰς Κύριε͵ καὶ ῥάβδος κληρονομίας σου. Διὰ τοῦτο παίδευσον ἡμᾶς͵ πλὴν ἐν χρηστότητι͵ καὶ μὴ ἐν τῷ θυμῷ σου· ἵνα μὴ ὀλιγοστοὺς ἡμᾶς ποιήσῃς͵ καὶ παρὰ πάντας τοὺς κατοικοῦντας τὴν γῆν͵ ἐξουδένωμα.