Ἐπειδή γάρ καιρός μετανοίας ὁ τῆς ζωῆς ἐστι καιρός, αὐτό τό ζῇν ἕτι τόν ἡμαρτηκότα, τῷ βουλομένῳ ἐπιστρέφειν πρός Θεόν, ἐγγυᾶταο τήν παρ’ αὐτοῦ ὑποδοχήν. Τῇ γάρ ἐντάυθα ζωῇ, τό αὐτεξούσιον σύνεστιν ἀει· τῷ δέ αὐτεξουσίῳ ὑπόκειται ὡς ὕλη, ἡ ὁδός τῆς ἀνωτέρῳ δεδειγμένης ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ἕλέσθαι ἤ φυγεῖν· ὡς δυνατόν ὅν κτήσασθαι ὁπότερον θέλει. Ποῦ ἕξει χώραν ἡ ἀπόγνωσις, πάντοτε καί πάντων δυναμένων, ὅπηνίκα βούλοιντο, τήν αἰώνιον κτήσασθαι ζωήν; Ἀλλ’ ὁρᾷς τί μέγεθος τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Τήν ἀρχήν οὐ δίκῃ δικαίᾳ χρῆται καθ’ ἡμῶν ἀπειθησάντων· ἀλλά μακροθυμῶν, παρέχει τόν τῆς ἐπιστροφῆς καιρόν. Ἐν τῷ καιρῷ τοῦτῳ τῆς μακροθυμίας, ἐξουσίαν δίδωσιν ἡμῖν, ἐάν θελήσωμεν, υἱοποηθῆναι τοῦτῳ· τί λέγω υἱοποιηθῆναι; ἑνωθῆναι τούτῳ, καί ἔν πνεῦμα γενέθαι μετ’ αὐτοῦ. Ἀλλά καί έν τῷ καιρῷ τούτῳ τῆς μακροθυμίας, ἐάν τήν ἑναντίαν ἡμεῖς βαδίσωμεν, καί ἀγαπήσωμεν τόν θάνατον μᾶλλον τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, αὐτός τήν δεδομένην ἐξουσίαν οὐκ ἀφαιρεῖται· καί οὐ μόνον οὐκ ἀφαιρεῖται, ἀλλά καί ἀνακαλεῖται, καί περιέρχεται ζητῶν καί ἐπιστρέφων πρός τά ἕργα τῆς ζωῆς· κατά τήν παραβολήν τοῦ ἀμπελῶνος, ἀπό πρωΐα μέχρι καί αὐτῆς τοῦ κόσμου τῆς ἑσπέρας. Ἀλλά τίς ὁ καλῶν τε καί μισθούμενος; Ὁ Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστοῦ, καί Θεός πάσης παρακλήσεως. Τίς είς ἥν καλεί πρός ἐργασίαν τήν ἄμπελον, Ὁ τοῦ Θεοῦ Ὑιός, ὁ εἰπών· «Ἐγώ εἰμί ἡ ἄμπελος.» Καί γάρ οὐδείς δύναται πρός τόν Χριστόν έλθεῖν, ὡς αὐτός εἴπεν ἐν Εὐαγγελίοις, εἰ μή ὁ Πατήρ ἑλκύσει αὐτόν. Τίνες δή τά κλήματα; Ἡμεῖς. Αὐτοῦ γάρ αὗθις ἄκουσον λέγοντος· «Ὑμεῖς ἐστε τά κλήματα, ὁ Πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστιν.» Ὁ γοῦν Πατήρ, διά τοῦ Ὑιοῦ, καταλλάσσων ἐαυτῷ ἡμᾶς, μή λογιζόμενος τά παραπτώματα ἡμῶν, οὐχ ὠς προσκειμένους τοῖς ἕργοις τοῖς ἀτόποις, ἀλλ’ ὠς ἀργούς καλεῖ· καίτοι ἡ ἀργία ἀμαρτία ἐστί. Καί ὑπέρ ἀργοῦ γάρ λόγου λόγον δώσομεν.
